Coronakroniek
Ik mis sporten met vrienden.
Mis de drukte in een vertraagde trein.
Zelfs de zweetoksel van een medepassagier
en de rij in de Albert Heijn.
Ik mis mijn veel te dure koffie.
Mis flexwerken in dat schandalig hippe café.
Ik mis een liefdevolle knuffel.
Een spontane ‘ga je mee?’
Ik mis de klanten in mijn winkel.
Mis op bezoek gaan bij mijn oma.
Mis de drukte in de stad.
Mis hoe het was voor corona.
Niet meer dollen in de Dolly
of dansen bij Jansen.
Verboden om te proosten.
Niet meer welkom bij de Fransen.
Verdriet om mensen die verliezen.
Hun hoop, baan of leven.
Een studietijd in eenzaamheid.
Ondernemers die voor morgen vrezen.
De één vecht voor vrijheid.
Probeert wakker te schudden.
De ander sluit de ogen
of volgt braaf de kudde,
maar die onze lieve kudde staat
steeds verder uit elkaar.
Collectief gevangen in onze eigen bubbel,
overtuigd van wat is waar.
Nieuwsberichten vliegen ons om de oren.
Koppen claimen waarheid te weten,
maar waar het werkelijk om draait
lijken we massaal te zijn vergeten.
Het is niet makkelijk.
Het doet pijn.
Maakt onzeker
en onze wereld klein,
maar een kleine wereld is ook een kans
en tegenslag vruchtbare grond om op te groeien.
Een diamant moet je slijpen.
Zonder modder kan een lotus niet bloeien.
Het virus vergroot alleen maar,
wat er al zolang in ons leeft.
Uiteindelijk is dit niet zwaarder dan de last
die angst ons te dragen geeft.
Wijs niet naar buiten,
maar naar binnen.
Herken de angst. Leer omgaan met de pijn.
Niet met modder smijten of verwijten,
maar eens de ruimte nemen om stil te zijn.
Kun jij geluk nog vinden op de vierkante meter
of heb je daar een wereldreis voor nodig?
Heb je vertrouwen? Gaan we samen?
Of is de ander overbodig?
Kun jij onbaatzuchtig helpen,
zelfs als jij het slachtoffer bent?
Kun je omgaan met onzekerheid?
Accepteren dat je de weg niet kent?
Kun je meegaan met de stroom.
Begrijpen dat je controle nooit echt hebt gehad?
Dat het leven is wat je hebt gekregen,
nooit iets wat je bezat.
Een virus kunnen we overwinnen,
maar overwinnen we ook de ziekte van onze eigen geest?
Het virus sluit ons op,
maar zijn we ooit echt vrij geweest?
Vast in de zesde versnelling.
Als een hyperactieve hamster
in het rad van de consumptiemaatschappij.
Kapitalisme vormde een nieuwe hiërarchie:
ik boven wij.
Laten we niet vergeten dat dit virus is begonnen
bij het feit dat we dieren behandelen als minderheden.
Onze welvaart boven alles.
Alleen méér stemt ons tevreden.
Misschien kunnen we het wel doen met minder.
Biedt dit virus ons een kans om af te kicken van een giftige tijd.
Misschien weten we in leegte juist betekenis te vinden
en wijst het virus ons de weg naar vrijheid.
Want hoe leggen we aan de volgende generatie uit,
dat we deze situatie zelf hebben gecreëerd?
Laten we op z’n minst ooit kunnen zeggen,
dat we er van hebben geleerd.
Laten we met zachte ogen kijken.
In vreemden, vrienden vinden.
De schreeuw om liefde zien in de ogen van je vijand.
Niet verlaten, maar verbinden.
Dankbaarheid voelen voor wat wel,
als troost voor het verdriet van wat niet.
Hoe welvarend je bent,
wordt bepaald door hoe rijk je ziet.
Laten we troost vinden in de armen van de tijd.
Ook dit gaat weer voorbij.
Een nieuw tijdperk,
een nieuwe dag,
een nieuwe jij.
Er is even geen afleiding.
Het is klote en onze wereld ontzettend klein.
Huil of scheld een keer goed,
maar laat dit geen verspilde kans om te groeien zijn.
Laat angst je niet bevriezen.
Laten we hoop niet verliezen.
Laten we delen.
Laten we helen.
En iedere keer opnieuw weer
voor de liefde kiezen.
Dus sluit je deur voor even,
maar open vooral je hart.
In complete vernieling,
huist ook een nieuwe start.
