In deze persoonlijke blog deelt Annemieke haar verhaal over terugkeren naar haar geboortegrond: de Veluwe. Wat begon als een zoektocht naar een huis, werd een onverwachte reis naar thuiskomen – niet alleen op een plek, maar ook in zichzelf. Ze schrijft over loslaten wat ooit goed leek, luisteren naar haar innerlijke stem en opnieuw wortelen met haar gezin dichtbij familie. Het blog nodigt je uit om stil te staan bij je eigen gevoel van thuiskomen, met een zachte schrijfoefening en een verwijzing naar ondersteunende producten zoals de Lief Leven-journal, de Lieve Levensvragen en edelstenen als maansteen en rozenkwarts.
Go to comments (2)Soms denk je dat je weet waar je hoort. Omdat je het zo hebt gekozen. Omdat het past op papier. Omdat je het jezelf verteld hebt, lang genoeg, vaak genoeg. Maar dan gebeurt er iets. Een huis, een geur, een herinnering. En ineens voel je het weer: hier begon het allemaal. Hier ademt de aarde iets ouds, iets vertrouwds. Iets van jou.
In deze blog neem ik je mee in mijn eigen zoektocht naar thuiskomen. Niet alleen naar een plek, maar ook naar een gevoel. Een zachtheid in mezelf die ik lang kwijt was. Misschien herken je het, dat verlangen naar wortels, naar ruimte, naar rust. En misschien helpt dit verhaal je om ook eens stil te staan bij de vraag: ben ik nog op mijn plek?
Mijn geboortegrond, mijn familie.
Denk je wel eens na over waar je eigenlijk hoort? Hoe ouder ik word, hoe meer ik dat doe. Op mijn 19e ging ik uit huis, helemaal op mezelf. Verhuisde van Zwolle naar Leiden, Roelofarendsveen, Den Haag en uiteindelijk Lelystad. De Randstad voelde als de plek waar ik hoorde, waar wij dachten te horen. Totdat dat huis op de Veluwe voorbij kwam. De Veluwe, mijn bomen, mijn bos, mijn geboortegrond. We deden een bod, dat helaas niet werd geaccepteerd.
En toch, dit keer brak mijn hart. Niet zoals bij de huizen in de Randstad. Dit voelde anders. En mijn man zei: "Hoor jij niet gewoon op de Veluwe?" Die woorden bleven hangen. Hoorde ik niet gewoon op de Veluwe? En ineens was daar een volmondig ja. Een ja die me zelf verraste. Dus gingen we verder zoeken, op de plek waar ik was opgegroeid. Mijn dorp. Het dorp waar ik altijd van had gezegd: daar wil ik niet meer wonen. Niet mijn ouders tegenkomen bij het boodschappen doen. Niet in elkaars ritme zitten.
En toch… vonden we daar ons huis. Midden in het bos. Mijn bos. Mijn wortels. Een plek waar wij mogen worden. Ik, mijn man, mijn kinderen. Waar wij mogen thuiskomen.
Het voelt goed. Ik kan het niet uitleggen, maar ik ben thuis. Wij zijn thuis.
Eindelijk.
Ik voel me weer kalm worden. Daar waar ik twintig jaar naar heb gezocht, heb ik gevonden. En met twee jonge kinderen bij familie wonen, het klopt."It takes a village to raise a child."
We zijn dichtbij opa's en oma's, dichtbij ooms en tantes, neefjes en nichtjes. Familie.
Ik kan ze bijna ruiken.
Ik ben er weer.
Ik voel dat ik weer begin te leven. Want oh, wat was mijn winter zwart, op de plek waar ik niet kon aarden.
Thuiskomen bij jezelf
Thuiskomen is niet altijd een huis. Soms is het een gevoel. Een herinnering. Een ademhaling die zakt. Een stem diep vanbinnen die fluistert: hier mag je zijn.
Thuiskomen kan iets buiten je zijn: een bos, een dorp, een oude geur. Maar het kan ook iets van binnen zijn. Een rust die je herkent, een zachtheid die je verwelkomt. Of je nu terugkeert naar je geboortegrond of verlangt naar thuiskomen in jezelf, het is waardevol om stil te staan bij de vraag:
ben ik nog op mijn plek?
Want thuiskomen begint vaak bij luisteren. Naar wat je hart fluistert, ook als het je verrast.
Oefening – Thuiskomen in woorden
Pak je journal (of gebruik de onze als je die nog niet hebt) en schrijf rustig op:
– Wanneer voelde ik me voor het laatst écht thuis?
– Wat betekent thuiskomen voor mij?
– Voel ik me op dit moment op mijn plek?
– Wat zegt mijn innerlijke stem – en durf ik haar te volgen?
Je hoeft het niet allemaal te weten. Thuiskomen is geen eindbestemming, maar een beweging. Soms zit het begin al in het stellen van de vraag.
Luisteren naar wat je al wist
Het voelde als een cirkel die rond mocht zijn.
Wat ooit te klein leek, bleek precies groot genoeg. Wat ik achterliet, bleek op mij te wachten. Soms verandert je beeld van ‘thuis’ pas als je hart begint mee te praten.
En als het eindelijk klopt, voel je dat in alles: in je adem, je ritme, je rust.
Misschien ben jij ook op zo’n punt. Dat je twijfelt waar je hoort, of iets nieuws voelt roepen. Dan is het waardevol om even stil te staan. Niet met grote antwoorden, maar met zachte vragen.
Je hoeft niet meteen te weten wat de juiste richting is, als je maar luistert. Echt luistert.
Onze journal, de Lieve Levensvragen en stenen als maansteen en rozenkwarts zijn er om je onderweg te begeleiden, om je te helpen thuiskomen. Als anker. Als herinnering.
Dat het veilig is om thuis te komen.
Bij jezelf.
Annemieke
Annemieke is psycholoog en schrijver. In haar werk voor Lief Leven verweeft ze haar ervaring met het begeleiden van mensen met woorden die raken – over zelfliefde, verlies en de kracht van verbinding. Als moeder en ondernemer zoekt ze dagelijks naar kleine lichtpuntjes die het leven zachter maken.
Terugkomen naar mijn geboortegrond — en eindelijk thuiskomen
Comments (2)
Wat heb je dit goed geschreven!
Hallo ,als heimwee hebt is dat ook een teken dat je niet op de juiste plek bent?groetjes Fokje.